Projekt ośrodka leczenia uzależnień behawioralnych zlokalizowanego w ruinach dawnego klasztoru w miejscowości Otyń stanowi przykład cennego rozwiązania, jak podchodzić do zabytków w bardzo złym stanie, które same wymagają opieki. Istniejący obiekt został obudowany drewnianą konstrukcją w celu zabezpieczenia przed dalszą degradacją. Ponadto tam, gdzie było to potrzebne, wstawiono ściany z drewna w ciągu istniejących przestrzeni, by przystosować je do nowych funkcji. Wykorzystano odnawialne zasoby w postaci odwiertów geotermalnych, pomp ciepła i paneli słonecznych na dachu do ogrzewania budynku w zimie. Architektoniczna jakość filigranowej konstrukcji pozostaje w dialektycznym konflikcie z ciężkimi murami gmachu klasztoru, co daje w rezultacie figlarne połączenie starego i nowego.

Jury doceniło równoległe cele projektu, by stworzyć przestrzenie dla osób wymagających opieki przy jednoczesnej trosce o budynki, które same wymagają nadzoru i konserwacji. Choć metafora ta na pierwszy rzut oka wydawała się zbyt oczywista, jury pochwaliło ostrożność autora, któremu udało się uniknąć kreślenia dosłownych analogii między rehabilitacją budynku i jego wykorzystaniem jako ośrodka rehabilitacyjnego. W centrum dyskusji znalazła się nie tylko kwestia tego, jak najlepiej restaurować zabytkowe budynki, lecz również wykorzystanie estetycznej wartości architektury z myślą o ludziach w potrzebie. Jury zauważyło, że powstaje „nowoczesny azyl” – miejsce przesycone spokojem, wytchnieniem, pięknem i poezją.

Nowoczesny azyl

Przekształcenie klasztoru na ośrodek leczenia uzależnień behawioralnych, Otyń, Polska

Więcej o projekcie: Modern Sanctuary in Poland